Gastcolumn door Rob van Schaik: Politiemensen

Politiemensen…. Ze wandelen ’s nachts in het uitgaansgebied waar uw zoon of dochter de kroeg uit wankelt. Ze halen vechtersbazen uit elkaar en houden steevast de verkeerde aan. Op zon- en feestdagen mogen ze hun uniform aantrekken. Over een veiligheidsvest. Dragen altijd een koppel met een flinke lading gereedschap en een pistool in een holster. Bij 'belangrijke' wedstrijden of indrukwekkende manifestaties komen ze opdraven. Weekend of niet. Politiemensen worden bekogeld, uitgescholden, beledigd en vernederd. Als ze noodhulp hebben warmen ze hun maaltijd op in een magnetron. Maar als er een spoedmelding komt, stoppen ze met eten en gaan weer op pad. Politiemensen staan in de regen naast het autowrak waar gewonde of soms zelfs stervende mensen in zitten. Ze mogen bekeuringen uitschrijven en een hogere macht bepaalt hoe vaak. Ze horen veelvuldig van omstanders en ‘deskundigen’ dat ze niets beters hebben te doen. Ze lezen in dagbladen en tijdschriften over hun vreselijke dwalingen en stompzinnige fouten. Politiemensen reanimeren oma en gaan naar haar kinderen om te vertellen hoe het met haar is afgelopen. Even later betrappen ze de junk, die voor de zesde keer in een kiosk inbreekt, op heterdaad. Een paar dagen later horen ze van een collega dat de rechter-commissaris besloot om de verslaafde zwerver maar weer vrij te laten voor een afkickprogramma. Politiemensen houden publiek dat uitgelaten, vijandig of agressief is, op afstand. Als ze hun dienstpistool moeten gebruiken, beslissen ze in een halve seconde over leven en dood. Politiemensen halen het lichaam van het touw dat na een zelfmoord blijft hangen aan de trap in de overloop. Ze breken de deur open van de woning waarvan de bewoner al drie weken dood en erbarmelijk stinkend op de keukenvloer ligt. En heel af en toe schatten politiemensen een situatie na een snelle interventie verkeerd in en moeten ze die halve minuut samenvatten in een proces-verbaal van drie kantjes. In een computersysteem waarvan veel politieagenten kromme tenen en grijze haren krijgen. Dat zijn nou diezelfde politiemensen die u nog heel af en toe gehaast en tijdgebonden door de straat ziet komen. Omdat hun wijkteams uitgeflexibiliseerd zijn en omdat er soms gaten in hun dienstroosters vallen. Dezelfde politiemensen, die de motivatie om politiewerk te blijven doen, af en toe maar nauwelijks kunnen vinden. Maar het toch gewoon blijven doen.

Over de blogger

Rob van Schaik is auteur van "Blauwe Plekken" over het wel; en wee van Blauw op straat. en Witte vlekken In dit laatste boek  beschrijft Rob o.a. het onbegrip en de vijandigheid vanuit de samenleving naar de agent op straat.

Sinds 1981 was Rob werkzaam bij de politie.Tot 2009 was hij werkzaam als wijkagent. In dat jaar werd Jos ziek en werd de ongeneeslijke ziekte MS bij hem vastgesteld en moest hij noodgedwongen stoppen met executief politiewerk.