Column: Doodsangst

Ieder mens heeft zo zijn angsten.De één is bang voor vliegen en de ander heeft hoogtevrees.Maar er zijn angsten die het voorstellingsvermogen te boven gaat. Die voorbeelden zijn te vinden bij de politie.

Eén op de vier agenten zo blijkt uit onderzoek onder 4400 dienders zegt soms niet in te grijpen bij geweld of gaat het geweld bewust uit de weg.Hoe komt dat?. Het geweld tegen politieagenten neemt hand over hand toe en de mate van geweld wat tegen agenten gebruikt wordt neemt dagelijks excessievere vormen aan. Het is normaal geworden dat agenten op straat worden aangevallen.Het zijn niet zomaar kleine incidenten.Zo zijn er meedere keren incidenten geweest waarbij agenten bedreigingen voor hun kiezen kregen met een bijl.Maar ook bierflessen, messen, zwaarden, klewangs en natuurlijk vuurwapens is iets wat iedere diender tegen kan komen.Bij het langs de kant zetten van een auto weet je nog niet wat er zal gebeuren.Gabrielle Cevat een Amsterdamse agente zette een wagen aan de kant en moest dat heel triest bekopen met de dood omdat de bestuurder direct het vuur opende.Vaak zijn het volledig doorgedraaide personen die blind op de diender afstappen om hem letterlijk om zeep te helpen.Het geweld tegen politiemensen wordt grovelijk onderschat door de burger, de korpsbeheerders,de korpschefs, de raad van commissarissen en de minister. Die laatste verschonen zich al jaren door te roepen dat ze hun best doen.Ook de korpsbeheerders geven niet thuis.En de ministers die verantwoordelijk waren en zijn lopen achter de feiten aan. Het gevolg is dat er steeds meer getraumatiseerde agenten rondlopen. Tikkende tijdbommen die nergens terecht kunnen omdat ze in de steek gelaten worden door de organisatie.71% van de agenten is van mening dat er te weinig trainingen worden gegeven in aanhoudingstechnieken en schiettrainingen.Een lid van een schietvereniging staat meer op de baan dan de gemiddelde agent.40% van de dienders is bang voor een slechte naam bij de baas en voelt zich niet gesteund door die zelfde baas.Daarbij komt dat de leiding de agent op straat letterlijk in de steek laat.En wat maakt een agent dan mee wat zo traumatisch is?.Het nauwelijks te bevatten en te omschrijven wat dienders op straat meemaken.

Doodsangst
Samen met je collega's ga je op pad naar een groot evenement.De stemming is grimmig al gauw slaat de vlam in de pan .Je weet niet wat je overkomt.De directe oorzaak is vaak op dat moment nog onduidelijk.En dan keert die grimmige massa zich tegen jou.Er worden allerlei voorwerpen in de richting van jou en je collega's gegooid. De losgeslagen massa komt steeds dichter bij.Je hard klopt in je keel en je houdt je hand op je holster.Op zo'n moment zijn alleen je collega's en die goeie oude walther je vrienden. De situatie escaleert verder en het begint uit de hand te lopen.De voorste linie van zeer aggressieve personen zweept de massa verder op.Jij en je collega's schreeuwen om assistentie.Maar het communicatie systeem laat het afweten en de situatie is door de leiding rijkelijk onderschat. Er rest nog één mogelijkheid, je trekt je wapen uit de holster en richt het op de mensen massa. Je adem stokt in je keel.Moet ik schieten? Je voelt je zo enorm bedreigt en geintimideert dat er geen optie meer overblijft. Je haalt de vergrendeling van je wapen en dan......dan klinkt er een schot.Je collega naast je heeft het vuur geopend. Bijna als een schrik reactie haal je zelf de trekker over.Op dat moment blijft je ademloos omdat je adem stokt in je keel.Je benen trillen en de adrenaline spuit door je aderen en je vuurt je wapen boven de massa af. Even deinst de massa terug waarna de aggressievelingen op de voorste linie toch weer op je afkomen.Je loopt samen met je collega's in linie achteruit en de menigte volgt.Het angstzweet breekt je uit en je probeert helder te blijven denken en alert te blijven. Je dekt elkaars rug en waarschuwt elkaar daar waar mogelijk, en als je denkt dat er geen einde aan komt en je vreest voor jou leven en dat van je maten dan,...... na minuten die uren lijken te duren is daar eindelijk de backup.Door het oog van de naald heet dat.Doodsangst!.Je bent verbijsterd over wat jou en je maatjes zojuist overkomen is,en je kan het nauwelijks bevatten,laatstaan verwerken.

Hooligans
Voetbalwedstrijden weet iedere agent zijn een risico voor jou en je collega's.Je moet als agent zorgen dat alles gladjes verloopt bij zo'n bijeenkomst van op voorhand vaak zeer agressieve en nietsontziende personen die een hekel hebben aan alles wat blauw is.Ook hier gaat het fout.Het blauw werkt als een rode lap op een woeste stier. De holigans keren zich tegen jou en je collega's en willen het gebouw betreden.Geen mens weet hoe het is als je zo'n massa holigans op je af ziet komen.Heel simpel op dat crusiale moment vrees je voor je leven en niets anders.Ook hier zijn walther en je collega;s je enige vrienden.Je probeert je handen stil te houden als je je wapen pakt.De hooligans beginnen te rammen tegen de glazen deuren.Je richt je wapen, maar iets houdt je tegen om de trekker van je vriend over te halen.Het zweet staat je op de rug als je ziet dat de hoiligans helemaal niet terug deinzen voor dat wapen in je hand en gewoon doorgaan.Het is kiele, kiele en bijna was de situatie geëscaleerd in een drama met slachtoffers. Gelukkig weten je collega's te paard de hystirische massa terug te drijven.Je kunt weer ademhalen en je stopt walther terug op z'n plekkie maar je vergrendeld je holster niet.

Thuisfront
Je partner is aan het werk en je weet dat hij bij zo'n evenement aanwezig is.Je zit tv te kijken.Het journaal opent met de beelden van de plaats waar jou partner aan het werk is.Je schrikt je wezenloos.Je ziet je partner en zijn collega's op tv in het nauw.Je kunt niks doen en zit verlamt op de bank.Nadat de beelden weg zijn grijp je je mobiel en belt met trillende handen je partner.Hij gaat een paar keer over en ook jou adem stokt als er niet direct opgenomen wordt. En dan hoor je ineens zijn of haar stem.Trillend vraag je "alles goed schatje". "Ja schat gelukkig is alles goed.Door het oog van de naald lieverd. Ik moet hangen want het kan nog steeds escaleren.Ik zie je straks.Ik hou van je" zijn de laatste worden.Als de diender thuis komt val je elkaar in de armen als ware het de eerste keer.Je wilt elkaar alleen maar vasthouden, blij dat je het er levend af hebt gebracht.

Conclusie
Het geweld op straat en bij evenementen neemt steeds ernstiger vormen aan.De agenten die voor onze veiligheid moeten zorgen komen steeds meer in levensbedreigende situaties terecht.De holigans en bezoekers staan agenten zonder enige terughoudendheid naar het leven.Het groepsgeweld in uitgaansgebieden neemt steeds meer toe.Vaak zijn de agressieve stappers onder invloed van drank en drugs waardoor alle remmen die en weldenkend mens schijnt te hebben weg zijn.Als je als agent in zo'n situatie terecht komt gaat je dat niet in je koude kleren zitten.Daar heb je soms dagen, weken en als je pech hebt jaren last van omdat je ziek geworden bent door die situaties. Moe, opgebrand, niet meer kunnen concentreren, nachtmerries, onrust, druk in je hoofd, niet kunnen slapen, afgemat, depressief en een kort lontje. PTSS is dan vaak de diagnose.Dan zijn jij en je gezin de sigaar.En de politieorganisatie wil zo snel als mogelijk van je af. Voor zwakke agenten is geen plek. De cultuur binnen de politie staat bekend als een machocultuur. Zwakheden en emoties worden niet toegelaten en vaak ook niet toegestaan binnen de politieorganisatie. De leiding van de organisatie wil rust in de tent.Negen van de tien keer staat de agent er bij dit soort trauma's alleen voor zonder enige steun uit de leiding van de organisatie.En dat is van toepassing op de gehele politieorganisatie.Er heerst een zwijgcultuur.Je loopt als diender op eieren.Een eigen mening hoort men liever niet.Zeker niet in situaties waarin de leiding het af liet weten.De leiding binnen de streng hiërarchische organisatie met haar strikte regels en gebruiken duldt geen tegenspraak.Zeker niet als dit het verandwoordelijkheidsniveau van de leidinggevende betreft. Je moet als diender politiek,  laveren, niet op tenen trappen en vooral je mond houden om niet het haasje te worden waardoor je de kans loopt afgeserveerd te worden door de leidinggevenden en de organisatie.De beste diender is een zwijgende diender die gedwee volgt.

Tandvlees
De korpsbeheerder en de raad van commissarissen staan ver, heel ver van haar mansschappen af.Men roept wel steeds maar men pakt niet door om de veilgheid van de diender en de nazorg voor getraumatiseerde agenten op te pakken.Hierdoor laat men de agenten bungelen.Agenten raken gefrustreerd wat zijn weerslag heeft op het thuisfront en de veiligheid. Wat de minster niet weet is dat een substantieel gedeelte van de Nederlandse dienders op hun tandvlees lopen door alle ernstige situaties, het enorme aantal uren dat de dienders maken, de vaak enorme werkdruk en de papierberg..Daarbij komen ze op straat de meest ernstige zaken tegen. Daardoor komen ze niet op adem om ernstige traumatische ervaringen te verwerken samen met hun gezin en eventuele collega's. Doordat de politie organisatie zo functioneerd heeft dit grote gevolgen voor de mens in dat blauwe pak.Dat is toch iets om over na te denken zou je zeggen.Willen we een goed functionerende politie hebben in ons land, dan moet er meer aandacht komen voor de mens in dat blauwe pak op straat.Politieagenten zijn in eerste plaats mens en geen robot die altijd maar gedwee naar de pijpen van de leiding van de organisatie danst.De menselijke maat in de politieorganisatie is ver te zoeken.En ook waardering en respect voor de mannen en vrouwen in de frontlinie is in geen velden of wegen meer te bekennen.Tot op heden is er geen verandering.Hiedoor zullen steeds meer dienders afhaken of ziek worden.Want wie wil nu zijn leven werkelijk in de waagschaal stellen voor een loontje van rond de 1800 euro?.

Dat is de prijs die dienders betalen voor het met hart en ziel inzetten voor onze veiligheid.
Tegen de minister zeg ik "In het land der blinden, is éénoog koning" (Iemand die weinig kan, wordt toch als deskundig beschouwd, als overigen nog minder kunnen)

Wiland Roscher